ÇÖPTEN EKMEK YEDİM!

Bu yazı daha önce blogcuda yayınladığım bir yazı. Kalıcılığı açısından buraya taşıdım..

Şu an gece saat 02.30. Uyku tutmadı, hem de karnım çok acıktı.
Çok yoruldum, herhalde yorgunluktan uyuyamıyorum. Önce bir duble süt
içmeliyim ve yanında da yarım ekmek olmalı diye düşündüm. Ve bunu büyük
bir hazla gerçekleştirmek için mutfağa gittim. Biliyorum çok zararlı gecenin
bu saatinde yemek yemek ama, bunu ben hep yapıyorum zatenOturdum
bir güzel yemeğe. Tam ekmeğimi ısıracakken aklıma yaşadığım bir anım geldi.
Ne biliyor musunuz arkadaşlar, BEN ÇÖPTEN EKMEK YEMİŞTİM….
Bunu yazmak istedim. Hiç unutamadığım bir anıdır benim için. Allahın
verdiği bu dersi hiç unutmayacağım da.

İşyerindeyim. Çalıştığım yer o zaman tam beşinci kat. İn çık yapmaktan
hiç hoşlanmam. İşler çok yoğun. Denetleme haftası. Yemek yemeğe fırsatımız
yok. Bunu bildiğim için evden bir şeyler hazırlayıp götürüyordum. Ekmek arası
bir şeyler işte. Hafta başıydı. Yine ekmeğimin arasına kayınpederimin Kars'tan getirdiği kaşar peynirinden öyle bir dilimlemişim ki, hiç görmemişler gibi..
Naylonlu bir şekilde çekmeceme koydum. O gün nefes alamadım çalışmaktan. Ekmeğimi yemeyi bile unutacak kadar. Ben o ekmeği orda unuttum tabi. Salı, Çarşamba oldu. Baktım çekmecemde duruyor. Aman dedim bayatladı, atayım
çöpe gitsin. Ve acımasızca attım arkadaşlar ekmeği. Çöp kovam büyük, masamın altında duruyor. Tam dolmadan da boşalttırmıyorum.Aradan bir hafta sonu geçti.
Yani pazartesiden pazartesiye. O gün işe geldiğimde hiçbir şey getirmemiştim
evden. Doğrusu dışardan yiyecek paramda yoktu herhal deki, dışarı çıkamadım. Yiyecek bir şey yok. Kimseden bir şey istemem. Öylesine acıkmışım ki taş bulsam
taşı bile yiyeceğim Birden beynimden bir ses “çöpteki ekmek” diye….Hemen
kapımı kitledim. Çöpü boşalttım olduğu gibi yere. Aman allahım. “hazine buldum” Ekmeğim orda duruyor, naylona sarılı, bana bakıyor. Hemen aldım.Naylonunu
çıkarttım. Ekmek te, peynirde küflenmiş. Aman olsun ben peynirin küflüsünü
severim. Ya ekmek…..Hiç küflü ekmek yememiştim. Ama yedim arkadaşlar.
Nefessiz bir şekilde. Düşen kırıntıları bile parmaklarımla bastırarak topladım
yedim.
Açlık bambaşka bir şeymiş.

Düşündüm dedimki kendi kendime bu bir ceza bana. Varlığın kıymetini, yokluğunu görünce anlamıştım. O hayatımda yediğim ve hiç unutmadığım en
lezzetli küflü ekmekti.
Çok utanmıştım, hemde büyük bir ders vermişti bana yaradan.
Allah kimseyi açlıkla islah etmesin.

SOFRANIZDAN VE GÖNLÜNÜZDEN DE BEREKET EKSİK OLMASIN DOSTLAR…